دختر كنار پنجره تنها نشست و گفـــت 
اي دختر بهار حــسد مي بـــرم به تـــو 
 عطــر و گل و ترانه و سر مـستي تورا 
با هــر چه طالبي بخدا مي خــترم ز تو 
بر شاخ نوجــوان درخـــتي شكوفـه اي 
با ناز ميگشـــود دو چشمــان بسته را 
ميشــست كاكلي به لب آب نقره فام 
آن بــــالهاي نــــازك زيباي خســـته را 
خورشيدخنده كرد و ز امواج خنده اش 
بر چهر روز روشني دلكشـــي دويــــد 
موجي سبك خزيدونسيمي به گوش او 
رازي سرود و موج به نرمي از او رميد 
خنديد باغبان كه سرانجام شد بهـــار 
ديگر شكوفه كرده درختي كه كاشتم
دخترشنيدو گفت چه حاصل ازاين بهار 
اي بس بهار ها كه بـــهاري نداشـــتم 
خورشيدتشنه كام درآن سوي آسمان 
گويي ميان مجمري ازخون نشسته بود 
مي رفت روزو خيره در انديشه اي غريب 
دخــــتر كنار پنجره محزون نشسته بود
 

                                                       فروغ فرخزاد...